Stel je voor dat je ophoudt met ‘je best doen’. Dat je nul effort stopt in goed genoeg zijn, in presteren, in je inspannen om stappen te zetten.
Wat zou er dan gebeuren?
Zou je alles uit je handen laten vallen?
Inkakken?
Niks meer waard zijn?
Nooit meer werken?
Niks meer presteren?
Ik denk het niet.
Ik denk wel dat er iets zou veranderen.
Dat je energie verandert.
Je ideeën.
Je houding in het leven.
Ik geloof dat je meer energie krijgt.
Meer aankan.
Minder emotioneel wordt.
Sterker in je schoenen staat.
Minder afhankelijk.
Maar meer open.
Dat je veel meer voelt. Intuïtief.
En weet. Dieper weet.
Dat het stroomt.
Dat er meer liefde is.
Dat je groeit vanuit die liefde.
Dat je wonderen ziet.
Sommige die er al waren.
Maar men ook nieuwe.. heel grootse nieuwe.
Je voelt je niet alleen mens maar ook bron.
Bron van liefde. Bron van aandacht. Bron van leven.
En alles dat je ooit dacht te moeten, doet er niet meer toe.
Het komt tot je. Of niet.
En dat is ook goed.
Want je krijgt er iets voor in de plaats: een leven dat altijd al voor je bedoeld was en dat je zo hard nastreefde dat het je nooit kon bereiken.
Omdat in de spanning en het streven de afwijzing zat en in het openen en vertrouwen het ontvangen.
Ontvang. ?