We hebben allemaal gevoeligheden. Iedereen heeft zo zijn eigen ‘triggers‘; de dingen die ervoor zorgen dat je boos wordt, of op z’n minst geïrriteerd.
De een wordt boos als er weer eens een bord met etensresten op het aanrecht staat, de ander maakt dat niet zoveel uit maar kan er niet tegen als iemand veel klaagt over het weer of wordt des duivels als iemand hem zijn zin niet geeft.
Als je boos wordt, weet je dat je ‘shit’ wordt geraakt. Er is een trigger (het bord of het geklaag bijvoorbeeld) die een oude of vastgezette pijn raakt.
Nu we veel meer op elkaar zitten, is dit onderwerp relevanter dan ooit.. Wat is de beste manier zijn om hiermee om te gaan? Hoe kan je je triggers zelfs gebruiken om meer extase en energie te ervaren?
Veel mensen kiezen ervoor om het gevoel weg te drukken en doen alsof er niks aan de hand is. Zou het beter zijn om de boosheid te ontladen? Ja vast. Of toch niet..
Als je bijvoorbeeld de boosheid ontlaadt door te gaan rennen, boksen, op een kussen te slaan of door even het verhaal van je af te klagen bij een vriendin. Is het dan weg, opgelost? Het voelt waarschijnlijk wel even goed, opgelucht.
Wat je dan echter niet doet, is het toelaten van de pijn onder de boosheid. De boosheid is een reactie op de geraaktheid. Je sloot je af voor de onderliggende pijn, het verdriet en de energie daarvan in je lichaam vóór die echt helemaal omhoog kon komen. Je sluit dan de pijn op in je lichaam en de pijn blijft onder de oppervlakte aanwezig.
Boosheid is een teken dat er iets geraakt wordt uit het verleden. Dat kan een trauma zijn, een heftige gebeurtenis, maar ook iets dat je moeilijk vond en waarbij je hebt besloten het niet langer te willen voelen. In ieder geval komt het voort uit een situatie waarbij je in een freeze kwam. Je bevroor als het ware en bouwde spanning op rond de pijn die veranderde in een ‘muur’, een blokkade.
De boosheid houdt je nu weg bij de pijn die daar nog zit en de geblokkeerde energie van de freeze in je systeem. Door vervolgens die boosheid te ontladen (boksen, schelden, rennen), heb je (misschien) een manier gevonden om te dealen met de boosheid maar de root cause blijft in stand. De pijn blijft onderdrukt en de blokkade wordt niet weggenomen.
Hoe vaker je dit doet, hoe geslotener je wordt. Als je dit veel doet, wordt het steeds moeilijker om nog iets te voelen. Je bent afhankelijk van hoe goed je kan sluiten. Sommige mensen zoeken zelfs ruzie of drama op om maar te kunnen voelen en ontladen.
Dit alles is eigenlijk eenvoudig te veranderen. Als je boos wordt, vraag je dan af: wat doet me nu zoveel? Misschien voel je je een sloofje, door dat bord. Of voelt het alsof het geklaag op je wordt gedumpt. Nu maak je de pijn toegankelijk, dit is een ingang voor diepe heling. Je hoeft nu niet te bedenken welk trauma hieraan ten grondslag ligt of welk van je ouders deze pijn op zijn geweten heeft. Zelfs erover praten is niet nodig, hoewel dit met de juiste persoon wel meer duidelijkheid en opening kan geven. Het belangrijkste is dat je het gevoel toelaat en dat je je gedachten hierover loslaat.
Voel, laat toe en neem waar wat er gebeurt.
Dit is iets heel anders dan tegen jezelf zeggen: ik laat het los. Het is voelen, toelaten en opmerken hoe het jou loslaat als je ontspant.
Misschien komen er tranen. Misschien moet je lachen. Misschien is de lading in een keer weg. Wat je ook ervaart; je hebt een belangrijke stap gezet. Je hebt shit die in jezelf opgeslagen zat, losgelaten. Dat kan je vanaf nu doen met elke boosheid.
Zo wordt deze periode wellicht een periode van grote transformatie. Vrees niet voor je boosheid, zie deze emotie als een ingang voor groei en alles verandert.